Erozja kamienia, cegły czy betonu jest poważnym problemem w większości obiektów budowlanych. Powoduje fizyczną degradację zarówno wnętrza jak i zewnętrznej warstwy podłoża. Problem erozji kamienia jest bardzo istotny w przypadku nowych obiektów i elewacji oraz architektury historycznej, której odtwarzanie zawsze związane jest z bardzo wysokimi kosztami.

Kwaśne deszcze i zanieczyszczenia chemiczne to główne przyczyny erozji substancji mineralnej. Erozja naszego dziedzictwa narodowego oraz rosnące koszty restauracji oraz wymiany spowodowały skoncentrowanie uwagi na ograniczeniu tych problemów. W większości przypadków zastosowanie konserwantów i soli grzybobójczych są głównymi metodami w walce o zachowanie ważnych obiektów architektonicznych. Często jednak okazuje się, że skuteczność tradycyjnie wykorzystywanych preparatów jest niewystarczająca. W wyniku tego naukowcy i badacze zaczęli poszukiwać zupełnie nowych rozwiązań w dziedzinach nanomateriałów i nanotechnologii w celu skuteczniejszej i długoletniej ochrony obiektów budowlanych. Dzięki badaniom wyodrębniono dwa główne kryteria jakie muszą spełniać preparaty chroniące budowle przed erozją.

Po pierwsze muszą poprawiać zwięzłość wewnętrznej struktury aby umocnić delikatną strukturę porów, po drugie muszą zatrzymać podciąganie wilgoci transportującej do wnętrza chlorki i kwaśne substancje, nie ograniczając jednocześnie właściwości paro-przepuszczalnych podłoża – zredukować efekty krystalizacji soli.